Plan 1. skrifa mig út úr þessu

Auðvitað sest ég við bloggið þegar lífið er að hrjá mig, hef bæði reynslu af því að losa mig með að skrifa hérna og svo er líka mælt með því fyrir mig.
Eins og þið sem þekkið mig er ég þunglyndissjúklingur og á misgóða daga.... ég fór til læknis um daginn þar sem skrokkurinn var alveg að fara með mig, og auðvitað leitar það þá beint upp í haus á mér. Nú doksi sprautaði mig 2 í bakið, 1 sinni í mjöðm og 1 sinni í læri. Ég er ekkert viss um að ég hafi fundið nokkurn mun, já svo auðvitað eins og læknar eru gjarnir á að segja við mig, "hættu svo að vinna". En ég get ekki hætt að vinna, ég verð a.m.k að vinna um helgar til að halda geðheilsunni, ef að ég fer ekki í vinnu þá fer ég ekki út úr húsi. DOksi samþykkti það og sagði mér á hvaða líkamsparta sjúkraþjálfinn minn ætti að einbeita sér að.
Ég vann síðast á laugardag.... 5 tíma, þegar ég kom heim eftir vinnu, þá gat ég ekki haldið grímunni lengur. Sem betur fer var ég ein heima Kormákur minn var að skemmta sér á Töðugjöldunum hérna og dóttir mín og ömmustrákur voru í heimsókn og voru einnig á kvöldvökunni. Ég brotnaði niður..... hugsaði "ég get ekki meir" á sunnudeginum hringdi ég í vinnuna og sagði að mér liði illa andlega og kæmi ekki í dag. Sem betur fer er ég með vinnuveitendur sem að eru yndisleg og skilja viekindi mín og vita að þau geta poppað upp nánast hvar og hvenær sem er, þegar ég fer að hugsa út í það, þá var ég búin að brotna niður í vinnunni einu sinni áður en ég fór að hitta doksa.
Nú, ég svaf allan sunnudaginn,allan mánudaginn, pabbi keyrði mig í sjúkraþjálfun í morgun og þar gerði ég ekkert annað en að grenja, mér finnst það samt léttir þegar ég get grátið svona. Það er bara svo undarlegt að gráta svona út af andlegri líðan sem að ég skil aldrei hvers vegna hún kemur.
Ég átti að vera í Handverkshúsinu Heklu á morgun, en treysti mér ekki til þess, ætla ekki að taka á móti túristum grenjandi...... held að það sé ekki að virka.
Ég er komin í svo mikla uppgjöf núna, að það er ömurlegt,. Ætla að hringja á heilsugæsluna í fyrramálið og reyna að fá annan tíma hjá doksa, þetta er ekki að gera sig lengur.
Þetta er svolítill munur að flytja úr Reykjavík í svona krummaskuð úti á landi, hér er ekkert og þá meina ég EKKERT.... enginn sálfræðingur, enginn geðlæknir engin aðstaða fyrir fólk með geðraskanir. Þykir mér það alveg magnað... það er ekki bara veikt fólk á stór Reykjavíkursvæðinu. Ég veit satt að segja ekki hvað læknirinn hérna getur gert fyrir mig, en það sakar ekki að reyna, ég get ekki verið svona.
Ég er með 12 ára strák á heimilinu, sem að er allt of meðvirkur. Hann fer ehlst ekki út ef að ég er andlega veik og ligg í rúminu allan daginn. Það er eins og hann sé hræddur um mig, kannski hræddur um að ég verði send á spítala, og ég veit að honum líður ekki vel þegar ég er lögð inn á geðdeild.
Ætla að segja þetta nóg í bili núna... og fara í rúmið (nema hvað annað) og vona að ég fái tíma á morgun.
Góða nótt og sofið vel.

Mér líður eins og mér líður......

Dagurinn byrjaði vel hjá mér, ekkert nema orka og aftur orka, þvoði þvott eins og geðsjúklingur (eins og ég er). En um hádegið fékk ég nóg og gat ekki meir, og fór í rúmið og í hugleiðslu, svo dottaði ég í smástund. Pabbi minn kom svo og sótti mig og keyrði mér til læknis. Það gekk ágætlega, lægri mörkin á blóðþrýstingnum voru í hærra lagi, púslinn og hár og svo er ég andstutt og móð en það tengist kvíða. Ég á að halda áfram á Prozac-inu og það á að bæta við öðru lyfi, Wellbutrin Retard. Vona að það fari svo að virka sem fyrst.... er reyndar ekki byrjuð á því þar sem að það var ekki til í apótekinu hérna. En vonandi verður það komið á morgun. Eftir læknatímann fór ég í búðina að kaupa nesti fyrir skíðaferð hjá Kormáki á morgun, það tók frekar á að fara á meðal fólks... sumir spyrja um líðan mína og stundum finnst mér fólk horfa á mig. Ég alla vega þurffti að byrja á því að taka róandi þegar ég kom heim og er svona þokkalega að ná mér niður, held að ég taki því rólega núna.
Mér líður eiginlega ekkert of vel núna, kannski ætti ég bara að skríða aðeins upp í með honum Bert mínum, aldrei að vita nema ég fái Kormák minn til að koma með mér og lesa bara fyrir mig, mér finnst það notalegt, þá get ég legið með lokuð augun og slakað á.

Ferska lfotið gerir okkur öllum gott

Vonandi kem ég til með að fara að fá orku í göngur, þó ekki sé nema stuttar. Það munar um allt, ferska loftið bætir svo sannarlega andlegt geð.

Gönguferð góð gegn þunglyndi

Ég er á meðan ég er...

Ég fór í rúmið fyrir 9 í gærkvöldi, las í einhverja stund og skellti svo hugleiðsludisk nr 1 í tækið. Mikið ofboðslega er þessi diskur að hjálpa mér. Vaknaði svo um 8 í morgun og ég var tilbúin að fara á fætur, það er langt síðan það hefur skeð að ég hafi löngun til þess að fara á fætur fyir hádegið. Ég hellti mér á kaffi (langt komin með könnuna), og er með þvott í annarri vél.... sem sagt einhver orka til staðar sem að ég ætla að nýta mér. Fann reyndar fyrir breyttri líðan í gær, fékk t.d. ekkert grátkast, það er batamerki.
Ég á að hitta lækni í dag og verður trúlega farið út í lyfjabreytingar, ég bæði hlakka til þess og kvíður fyrir því. Nýju lyfin geta tekið 2-3 vikur að virka.
Ég held að veðrið sé líka að hjálpa til.... reyndar held ég að allt sé að hjálpa til... fjölskyldan, vinirnir, andrúmsloftið og Kisa mín ;o) Hún finnur fyrir mínum veikindum, það er alveg magnað hvað dýr skynja.
Ég ætla að vera jákvæð í dag, ég ætla að vea dugleg í dag, ég ætla líka að hvíla mig ef að ég finn fyrir þreytu, ég ætla ekki að ofgera mér. Ég ætla að eiga þennan dag.
Ég er jákvæðari og ætla að njóta þess á meðan það er, vonandi endist það.

Yndislegi Kormákur minn

Kvöldið í gær var frekar rólegt, hélt minni grímu eftir að Kormákur kom heim frá pabba sínum, en hann veit alveg að ég er veik. Strákgreyið er alið upp við þetta. Hann er meðvitaður um að ég gæti verið lögð inn, en auðvitað vona ég að svo verði ekki. Ég var inni á geðdeild jól og áramót 2010/2011 og þá var hann hjá systur sinni, en síðustu jól þá bættum við upp samveru okkar og áttum sko góð jól saman. Við reynum alltaf að horfa á björtu hliðarnar, við erum eins og tvær vinkonur og þær heita báðar Pollýanna :)
Kormákur á afmæli í dag, hann er 12 ára þessi yndislegi, skilningsríku, duglegi og fallegi drengur og hann er minn. Við ætlum að reyna að halda bekkjarpartý næstu helgi fyrir hann, panta bara pizzur og hafa partý í 3-4 tíma.
Ég er að fara í sjúkraþjálfun klukkan hálf 3 og þegar ég er búin þar þá ætla ég að koma við í bakaríinu og kaupa eina köku og gervirjóma og við ætlum að bjóða pabba og mömmu í kökusneið, þetta á að duga í dag og hann er sáttur við það.
Ég er mjög flöt, ég átti erfitt með að fara á fætur í morgun og satt að segja þá var ég bara að fara í föt og klukkan að verða 1. Ég hef ekkert grátið í dag... gott mál, en efast ekkert um að tárin komi þegar ég fer í sjúkraþjálfun, það er eins og Maria sjúkraþjálfi viti um einhver on/off takka á mér.
Ég barðist aðeins við sjálfa mig í gær, píndi mig til að gera hluti, það var erfitt en ég gerði það og ég grét af vanlíðan á eftir. EN ég ætla að gera þetta sama í dag, ég ætla að pína mig. Ég veit ekki hvaða leið ég get farið til að fá orku, veit ekki hvað ég get gert. Ég er yfirmáta þreytt en læt ig samt hafa það að labba í sjúkraþjálfun og til baka. Ég er að taka 5 omega3 og ég er að taka 3 töflur af D1000, hvað get ég gert meira..... hafið þið einhverjar hugmyndir... það er að segja ef að einhver les þetta annar en Ásthildur Cesil mín, by the way Ásthildur þú ert og verður alltaf yndisleg kona í mínum huga.
Segjum þetta gott núna, er flöt og tóm....

Veikindi eins getur bjargað öðrum.

Ég ákvað þegar hugleiðsludiskurinn var hálfnaður að nú skildi ég snáfast fram úr og gera eitthvað hérna.... mín geta er ekki mikil, hef enga orku og verð að pína mig áfram. Ég byrjaði á uppvaski, en náði ekki að klára það, þvoði þvott og hengdi út, vann smá í garðinum, kom inn vaskaði aðeins meira upp, setti niður papriku og pipar í mold og skellti því í eldhúsgluggann, fór út að raka meira lauf og hreinsa til. KOm svo inn settist við tölvuna, spjallaði við Sigurbjörgu systir aðeins á spjallinu af því ég var komin í svo mikla vanlíðan að ég bara grét og grét..... samt það góða við netið er að maður getur sett inn allskonar bull og húmor, það er eins og maður sé að fela vanlíðanina, smat vitandi það að allir vita mitt andlega ástand núna. EN það er bara svo eitthvað einfalt að vera á bak við skjáinn, þá sér mann enginn.
Mig langar að gera svo eitthvað meira, en held að það sé komið nóg í dag hjá mér, búin að taka mér róandi, veit að það hjálpar til við andlegu heilsuna, ég græt ekki eins.
Af hverju er lífið svona ósanngjarnt ??
Hvað hef ég gert svona slæmt í þessu lífi til þess að eiga skilið að þurfa að vera svona ?
Stundum finnst mér eins og það sé verið að refsa mér, en ég get ekki skilið hvers vegna.... hvað er verið að refsa mér fyrir ?
Ég held að ég sé ekki slæm manneskja, mér finnst vænt um fólk og ég vil gera allt sem ég get fyrir alla, ég læt marga ganga fyrir, oft sit ég á hakanum og það er ekki gott fyrir mig, en ég er bara svona.
Það var mælt með því við mig að skrifa um vanlíðanina, að það myndi hjálpa mér. En það sem mér finnst magnað og gott, að það virðist vera að hjálpa öðrum, ég hef fengið spurningar frá 3 út í mína líðan, fólk sem er í sama ástandi en getur ekki tjáð sig um það, það lokar allt inni og fólk sem þorir ekki að leita sér hjálpar, t.d. út af skömm, fólk með fordóma gagnvart þessum sjúkdómi.
Ég hef ekki fordóma gagnvart honum, ég skammast mín ekki fyrir hann, ég get ekkert að þessu gert og ég vil leita mér hjálpar og ég vil hjálpa öðrum ef inhver vill, það er gott fyrir okkur að deila reynslu og tala saman, vegna þess að við skiljum hvort annað.
Ég veit líka að það er fullt af fólki sem fussar og sveiar yfir blogginu mínu og hugsar djöfull getur hún endalasut vælt.... mér er sama. Ég er að þessu fyrir mig.
Núna ætla ég að leggjast aðeins fyrir og kveikja á hugleiðslu.

Rangur maður á röngum tíma.

Forledrar mínir fóru til Reykjavíkur í fermingu í gær og ákvað ég að nota ferðina og fá að fara með og fara á bráðamóttöku geðdeildar á Landspítalanum, foreldrar mínir lögðu af stað upp úr 11, þannig að ég hafði góðan tíma þar sem bráðamóttakan opnar klukkan 1, ég var ein mætt og vissi þá að ég ætti að komast fyrst að. Viðtölin gengu vel og ég var eki nema klukkutíma þarna ég byrja á nýjum lyfjum á þriðjudag og það verður samráð á milli geðdeildar og Björns læknis hér á Hellu, það getur tekið 2-3- vikur að fá nýju lyfin til að virka en mér er sama ef að þau virka er komin með upp í kok af þessari líðan. Arna sótti mig og fórum við að fá okkur að borða, svo heim til hennar að spjalla og drekka kaffi. Hún sagði mér að Hugarafl væri að fara í leikhús í kvöld, og það kostaði ekki neitt og það ætti að fara á "Nei, ráðherra" , ég ahfði samband við Auði og það var einn miði eftir (sennilega ætlaður mér hehe) þannig að ég ákvað að fara. Ég var allan daginn lyfjuð af róandi töflum, þannig að ég var frekar flöt, en ég vildi það frekar heldur en að vera grenjandi í tíma og ótíma. Við fórum til Magga, þar var drukkið um 50 lítrar af kaffi í viðbót áður en við skelltum okkur í borgarleikhúsið. Það var margmennt í húsinu, og mikið hlegið, margir voru hreinlega að missa sig af hlátri..... nema ég. Þetta var ekki að virka fyrir mína vanlíðan, sem samt var bæld niður með róandi lyfjum. Þetta var ekki rétti tíminn til að fara á eitthvað svona efast ekkert um að þetta hafi verið gaman, ég var bara rangur maður á röngum tíma......
Ætla að skríða upp í rúm aftur og setja einn hugleiðsludisk í og reyna að slaka aðeins á.

Róandi, róaði mig niður.

Addi frændi fór í apótekið fyrir mig í dag og sótti lyfin fyrir mig, ég tók strax og ég fékk þau í hendurnar og fór svo og lagði mig, held að ég hafi legið í 4 tíma og náði að slaka mjög vel á, leið mikið betur þegar ég vaknaði. Heyrði í Iðu Brá, Maríu minni og mömmu, öll símtölin gengu vel, nema ég grét á meðan ég talaði við mömmu. Þau eru að fara til Reykjavíkur í fyrramálið og ég er að spá í að fara með þeim suður og fara upp á geðdeild og sitja og bíða og vonast til að fá viðtal.... það er samt ekki öruggt, það er mjög erfitt að komast að þar, en ég ætla að reyna.
Berglind frænka lánaði mér hugleiðisludiska til að hlusta á og er ég búin að hlusta á einn og held ég bara góðri einbeitingu við hann, þeir eru þrír. Ætli ég setji ekki disk tvö í þegar ég fer í rúmið.... skömmu síðar.
Ég sit í myrkri, ég er svo hrædd um að einhver komi.... en veit samt ekki við hvað ég er hrædd.... það er það versta við einangrunina að þegar maður er búinn að loka sig svona mikið af, þá fer manni í rauninni að líða vel í einangruninni.
Klukkan er orðin 11, ég ætla að koam mér í rúmið og hlusta á hugleiðslu..
Góða nótt og Guð geymi okkur.

Ég hefði getað dáið, en það var aldrei planið......

Vægast sagt ömurlegur dagur og hann er rétt hálfnaður. Ég hafði mig í sturtu í morgun og þó fyrr hefði verið, er búin að svitna mikið í þessari vanlíðan minni. Hálf 11 fór ég sjúkraþjálfun og aumingja Maria sjúkraþjálfi sem er með mig þarf að þola endalausa gráturinn minn, það er ýmislegt á hana lagt. Ég get ekki meir... sorry, ég er bara búin á því....
Ég kom við á heilsugæslunni þegar ég var búin í sjúkraþjálfun og sagði að ég yrði að tala við lækni, ég gæti ekki meira. Það var einn læknir á svæðinu og auðvitað allt fullt hjá honum, en Sólveig á heilsugæslunni náði greinlega að troða mér á milli, eða læknirinn hringdi a.m.k. í mig og lagði inn í apotekið róandi töflur til að taka fram á þriðjudag en þá á ég tíma hjá honum og hann ætlar að hjálpa mér eitthvað, jafnvel að fara út í lyfjabreytingar.
Ég er ekki að geta meira, ég berst við að vera með grímu í kringum fólk en það er ekki hægt endalaust.
Ég sagði við Iðu Brá áðan, að ég skildi ekki þessa líðan. Mig langar að einhver komi til mín, en samt er ég með kvíða og vona að enginn komi því ég vil vera ein.
Ég átti að vinna um helgina, en ég er búin að tala við vinnuna og ég verð ekki að vinna.
Kormákur er farinn til pabba síns í Reykjavík og ég ætla að slaka á og fara vel með mig og taka þessi lyf þar til á þriðjudag....
Mér finnst samt frekar óþægilegt að vera á róandi, þegar ég veiktist illa veturinn 2010/2011 þá tók ég á milli 100 og 150 töflur í minni vanlíðan, mér leið svo illa að ég átti engin ráð. Það eyddust 5 dagar úr lífi mínu, sem ég man ekkert eftir... man bara geðdeild næst. Mér var sagt að það hefði getað farið svo að ég hefði ekki vaknað aftur..... það var aldrei ætlunin, mig langar ekki að yfirgefa þetta líf. Ég á tvö yndisleg börn og tvo yndislega ömmustráka og fjölskyldu og vini sem ég elska.... af hverju ætti ég að vilja yfirgefa þetta líf ???
Ég vil hjálp, það er allt sem ég bið um og ég vona að það verði eitthvað byrjað að hjálpa mér eftir helgina.....
Ef að það er eitthvað mér æðra.... hjálpaðu mér.....

Upp og niður, er eins og jójó....

Andlega líðanin rokkar upp og niður, held að hún vilji vera sjálfstæð..... er það normal ??
Fór í jarðarför hans afa í gær, það var gott fyrir hann að fara, hann átti ekkert líf orðið, lá og gat ekki hreyft sig og gat ekki tjáð sig, bara búin með sitt líf enda kominn á tíræðisaldur en hann hefði orðið 91 árs þann 4 júlí næstkomandi. Athöfnin var virkilega falleg, kappellan sem kistulagningin fór fram í var ofsalega þægileg og falleg og svo jarðarförin sjálf í Oddakirkju og í garðinum var bara rólegt og notarlegt. Mikið held ég að afa sé fegin að vera komin yfir, efast ekkert um að honum líði betur.
Ég kom heim eftir jarðaförina i gær og fór nánast strax upp í rúm, ég var búin á því. Andlega gjörsamlega búin, ég er ekki sorgmædd yfir láti hans, ég er fegin fyrir hans hönd og er þakklát að hann sé kominn á þann stað sem að ég veit að honum líður betur á, ég reyni að telja mér trú um það af því að ég græt hann ekki, samt finnst mér vont að segja það af því að það hljómar eins og mér hafi verið sama um hann, en það er ekki rétt. Auðvitað elska ég afa minn eins og alla aðra mína nánustu ættingja og vini.
Ég var dregin fram úr rúminu hálf 12 í morgun af vinkonu minni, sem er að reyna að hjálpa mér að berjast á móti þessum veikindum, ég grét og grét.... ég er orðin svo þreytt á þessu, ég veit ekki lengur hvað ég á að gera til að ná einhverjum bata og láta mér líða betur, ég vil ekki vera svona. Ég er farin að einangra mig aðeins of mikið núna... þegar ég finn að ég er að hressast og er á uppleið, þá kemur skellur og ég hryn, getur verið að þegar ég held að ég sé að hressast sé það bara feik að það sé bara gríman mín ??
Ég veit það ekki.... ég hreinlega virðist vera hætt að þekkja sjálfa mig.
Mér finnst erfitt að vera í kringum fólk og oftar en ekki þá verð ég klökk, augun fyllast af tárum..... en ég ræð ekkert við það.
Ég er búin að vera í rúminu í nánast allan dag, fór framúr á milli hálf 12 og 2 og svo aftur uppí....
Nóg í þetta sinn... einhver mér æðri.... viltu hjálpa mér ???