Upp og niður, er eins og jójó....

Andlega líðanin rokkar upp og niður, held að hún vilji vera sjálfstæð..... er það normal ??
Fór í jarðarför hans afa í gær, það var gott fyrir hann að fara, hann átti ekkert líf orðið, lá og gat ekki hreyft sig og gat ekki tjáð sig, bara búin með sitt líf enda kominn á tíræðisaldur en hann hefði orðið 91 árs þann 4 júlí næstkomandi. Athöfnin var virkilega falleg, kappellan sem kistulagningin fór fram í var ofsalega þægileg og falleg og svo jarðarförin sjálf í Oddakirkju og í garðinum var bara rólegt og notarlegt. Mikið held ég að afa sé fegin að vera komin yfir, efast ekkert um að honum líði betur.
Ég kom heim eftir jarðaförina i gær og fór nánast strax upp í rúm, ég var búin á því. Andlega gjörsamlega búin, ég er ekki sorgmædd yfir láti hans, ég er fegin fyrir hans hönd og er þakklát að hann sé kominn á þann stað sem að ég veit að honum líður betur á, ég reyni að telja mér trú um það af því að ég græt hann ekki, samt finnst mér vont að segja það af því að það hljómar eins og mér hafi verið sama um hann, en það er ekki rétt. Auðvitað elska ég afa minn eins og alla aðra mína nánustu ættingja og vini.
Ég var dregin fram úr rúminu hálf 12 í morgun af vinkonu minni, sem er að reyna að hjálpa mér að berjast á móti þessum veikindum, ég grét og grét.... ég er orðin svo þreytt á þessu, ég veit ekki lengur hvað ég á að gera til að ná einhverjum bata og láta mér líða betur, ég vil ekki vera svona. Ég er farin að einangra mig aðeins of mikið núna... þegar ég finn að ég er að hressast og er á uppleið, þá kemur skellur og ég hryn, getur verið að þegar ég held að ég sé að hressast sé það bara feik að það sé bara gríman mín ??
Ég veit það ekki.... ég hreinlega virðist vera hætt að þekkja sjálfa mig.
Mér finnst erfitt að vera í kringum fólk og oftar en ekki þá verð ég klökk, augun fyllast af tárum..... en ég ræð ekkert við það.
Ég er búin að vera í rúminu í nánast allan dag, fór framúr á milli hálf 12 og 2 og svo aftur uppí....
Nóg í þetta sinn... einhver mér æðri.... viltu hjálpa mér ???