Leita í fréttum mbl.is

fokk shit dem.......náttfatadagur

Ég veit ekki... er hægt að kalla þetta dag dauðans... ????? Ég kom ENGU í verk, er meira að segja ennþá á náttbuxunum, fór fram úr um held ég 8 leytið og fór með örverpinu til afa síns og ömmu að hjálpa þeim að tengja og stilla einhvern prentararæfil. Fór meira að segja á náttbuxunum mínum þangað og til að toppa það þá var ég brjóstahaldaralaus líka, sem þýddi það að  brjóstin gerðu ekkert annað en að slást í hné á  mér alla leiðina...... hva  eigum við að segja.... ca 30 metra ??

En þetta er a.m.k. búið að vera frekar þreyttur, pirrandi, geðillur og ömurlegur dagur, guð minn almáttugur hvað ég er ekki að nenna þessu leiðindalífi. Spurning um að fá símatíma hjá doksa og reyna að fá einhverjar nýjar gleðigeðpillur...... er ekkert að ná mér almennilega upp úr þessari andsk... líðan. Dagarnir rokka bara hjá mér, þeir eru ekkert jafnir. Það er engin dagur eins, ef að ég er heima á Hellu... bara heima þá eru þessir andsk... dagar hver öðrum leiðinlegri og ömurlegri með minni og minni tilgang. Hvers konar líf er þetta ?? Án gríns, getið þið ímyndað ykkur hvort að það sé ekki geggjað gaman að liggja í rúminu, geta ekki neitt, annað hvort horfa á kápu á bók, horfa á gluggan eða bara sofa...... allur dagurinn í svona bullshit, nema náttla klósettferðirnar, þær eru hreinlega æðisleg tilbreyting fyrir mig. Kannski af því að þá fæ ég alltaf þegjandi félagsskap, Rán eltir mig og sest á klósettgólfið og horfir á mig pissa. jey æði ! Alltaf þegar ég fer í rúmið fyrir nóttina eða á nóttinni þá er ég með markmið fyrir næsta dag, alltaf sama markmiðið, en það stenst ALDREI. Mitt markmið með hverjum degi er að fara í sturtu þegar ég vakna og svo í föt og EKKI upp í rúm aftur, en vitið þið hvað ? Ég fer ALLTAF upp í rúm aftur, mig langar ekki á fætur, mig langar ekki fram, mig langar ekki að gera neitt, mig langar bara að vera uppi í rúmi í friði.... alein. Það er reyndar allt í lagi þegar Kormákur hlammar sér til fóta og spjallar...... en hann nennir ekkert að stoppa og lengi. Ég er meira að segja orðin hálf hrædd um hann, mér finnst hann vera farinn að einangra sig soldið. Fer stundum eldsnemma í rúmið með slökkt ljós, snýr baki í herbergishurðina og er bara að fikta í símanum. Ég veit það ekki eftir öll þessi ár hvort að svona geðsjúkdómar séu ættgengnir, kannski er þetta bara gelgjan... unglingurinn hann er jú 14 ára, kannski á ég ekkert að vera með einhverjar áhyggjur af þessu. En þegar maður er svona einn mikið, uppi í rúmi. vakandi, hugsandi og hefur nógan tíma. Þá er maður að velta öllum andsk.... fyrir sér.

Ég á ennþá sama vandamálið með fólk.... ég þoli það ekki, það jaðrar við að ég hati alla, samt ekki, af því að ég kann ekki að hata. Ég læt bara fólk fara í taugarnar á mér...... kommon ég hitti ekki fólk, hvernig get ég látið það fara í taugarnar á mér?? Núna t.d. er ég að hugsa..... markmið mitt á morgun hummmmmm...... fara á fætur þegar ég vakna, ekki bara pissa og í rúmið aftur. Geggjað, ég hlýt að geta staðið við það núna eins og í öll hin skiptin bleeee Auðvitað stend ég ekkert við það, andsk.... aumingjaskapur í manni, ok ég veit að þetta er ekki aumingjaskapur en ég er bara orðin svo þreytt á þessu, þoli ekki andleg og líkamleg veikindi, þegar ástand er orðið svona andlegt og líkamlegt, maður getur ekkert, ekki einu sinni ryksugað, skúrað, unnið smá..... beygt sig kommon beygt sig án sársauka, af hverju getur þetta þá ekki bara verið búið ?? Af hverju getur svona ekki bara verið endalokin, af hverju þarf maður að vera svona mörg ár í viðbót, ekki hlakka ég til að verða svona gamlingi með allt mitt á bakinu.... ég kem til með að vera leiðinlegasti og mest kvartandi gamlingi sem lifað hefur... ég lofa.. þ.e.a.s. ef að ég lifi til gamlingjaárs. 

Eitt líka...... held að reykingarnar séu að ganga frá mér, ég er komin á það stig núna að ég hreinlega gæti drepið fyrir eina Camel eða tvær, var einmitt að kaupa mér hnífasett um daginn gæti notað það til að nálgast rettuna. Nei, fíknin er ekki að hjálpa til. Ég hugsa stundum "kannski hætti ég ekki á réttum tíma" en það þýðir ekki að ég sé að fara að byrja aftur, ég hætti 1 júlí og þá búin að vera hætt í rúman þrjá og hálfan mánuð. Mig vantar svo eitthvað, veit ekki hvað, mig bara vantar eitthvað og það er ekkert sem að einhver réttir mér, það þarf eitthvað kraftaverk að gerast..... einhver fylling, veit ekki einu sinni hvað ég er að tala um, veit bara að mig vantar eitthvað. Og hana nú.

Komin nótt...... ætla að fá mér vatnsglas, bursta og pissa og fara svo í rúmið, þarf víst ekki að hátta mig þar sem að ég klæddi mig aldrei.

Farið varlega inn í nóttina, það er aldrei að vita hvað leynist þar........ 


« Síðasta færsla | Næsta færsla »

Bæta við athugasemd

Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.

Höfundur

Linda litla
Linda litla

Linda litla er ung kona fædd á því herrans ári 1971, en kann það að vera hið merkilegasta ár mannkynssögunnar hingað til. Hún er tveggja barna einstæð móðir og amma. Á dóttur heitir María Hödd og er fædd 1987 og er í sambúð með Rúnari 1978 og eiga þau tvo syni, annar fæddur í januar 2008 og heitir hann Hjörleifur Máni, og hinn fæddur í apríl 2010 og heitir Jón Oliver. Einnig á hún son sem heitir Kormákur Atli og er fæddur árið 2000.

Færsluflokkar

Des. 2024
S M Þ M F F L
1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 31        

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband